10

Inderdaad vandaag de eerste toespraak over me heen gehad. Mijn laatste managementoverleg. Geen emotie, wel cadeaus. Een amfora, waarin de wijn heeft gezeten en die nu als urn dienen kan, oreert de spreker. Hoor ik daar Jos zeggen, dat ik in mijn gedichten zo'n rouwende toon heb gekozen?
Op mijn laatste MR-vergadering vanavond kreeg ik een prachtige grote bos bloemen en daarin van elk MR-lid een kaartje met een spreuk. En weer een toespraak. Waar blijft de emotie?

Ik merk dat ik bezig ben met ontkennen. Achter mijn computer verstuur ik de agenda's voor een volgend managementoverleg. De gesprekken die ik aanstaande dinsdag met de directies voer, gaan over hun plannen voor het nieuwe schooljaar. Ik corrigeer een beleidsplan over de functiemix: geldig tot minstens 2014. In een roes van automatisme dreunt mijn trein verder. Evaluatie van de examenstunt, invulling van de vakantiedagen, interventieplan havo-vwo. Als ik maar gewoon doorwerk, gaat het volgende station ongemerkt voorbij.
Ben ik bang om even stil te staan en om me heen te kijken?