De politiek heeft zich deze week weer van haar vormeloze kant laten zien. Nee, ik bedoel niet Mariet Hamers in haar juten broekpak. De discussie rond de (test)-JSF heeft twee bevolkingsgroepen aan het woord gelaten, die ik het liefst in een reservaat op de Veluwe zou loslaten: politici en militairen. Het gestuif met pontificale geweien en het gebrul van de balts zouden daar in een natuurlijke omgeving van herten en everzwijnen niet opvallen. Was het dan maar zo dat we er promovendi op konden afsturen die een uitstervend ras wilden beschrijven. Ter leringhe ende vermaeck.Het Haagse gedrag heeft me gesterkt in mijn reactie op al die ijverige mensen die met hun collectebus aan de deur komen. Ik geef nooit iets. Niet omdat de doelen niet de moeite waard zijn. Dat zijn ze zeker, afgezien natuurlijk van aberraties als een dierenambulance. Maar ik vertel de mensen altijd, dat ik mijn bijdragen maandelijks aan de belastingdienst stort. Daar kan men terecht voor hun deel. Dat men in Den Haag al dat geld blijkbaar liever aan prestigieuze speeltjes voor soldaatjes wil besteden, soit. Dat zijn tenslotte kerels met ballen: test-ikels. Ik ben een braaf burger. Ik stem volgende keer weer anders.
