Vanaf 1982 liep het leerlingenaantal op scholen langzaam en langdurig af. Daarbij kwam, dat het aantal lesuren dat door docenten gegeven moest worden, toenam na het afschaffen van de schoorsteenuren. Kortom: het aantal banen in het onderwijs liep een decennium lang alleen maar terug. Omdat in onderwijsland toen (en nu nog) het last in first out principe gold, kwamen er enerzijds geen jongeren meer in het onderwijs, anderzijds wisselde niemand van school: "Blijf zitten waar je zit". Scholen worstelen nu nog met de kwalijke gevolgen van beide verschijnselen.Voor mij zat er nog een heel vervelend facet aan deze depressie. Als verantwoordelijke voor de formatie, was ik het die toen telkenjare de boodschap de school in moest brengen, welke docenten hun ontslag zouden krijgen. Dat je mensen hun inkomen ontnam was heel betrekkelijk met de vigerende wachtgeldregeling. Maar werk biedt naast inkomen ook nog contacten, kansen op ontwikkeling en perspectief. Dat te ontnemen voelde als beulswerk.
