Nu ik vertrek worden me stelselmatig twee vragen gesteld. "Heb je het er moeilijk mee?" en "Wat ga je straks doen?"Toen ik vandaag contact had met Carla, mijn opvolgster, bleek zij zich in dezelfde gevoelsgolf te bevinden als ik. Ze was zich langzaam aan het losmaken van al die mensen die de afgelopen jaren haar zo vertrouwd waren geworden. Vandaag de ouderraad, dinsdag het management, over een week de collega's. Je neemt geen afscheid van een organisatie, niet van een onderwijsfilosofie of van een gebouw. Wat je achterlaat zijn mensen. Dat kostte ook haar tranen.
Het verschil tussen haar en mij zit hem in het antwoord op de tweede vraag. Het is duidelijk wat haar de komende jaren te wachten staat. Haar rol zal betekenisvol zijn op een spannende school. Naast alle nieuwe dingen zijn er voor haar ritme en vanzelfsprekendheid, misschien zelfs een beetje automatisme. Dat houdt een mensenleven bij elkaar.
Maandag gaan Jo en ik eens praten over fietsen naar Rome. Dat is alvast een maand.
