Mijn broer is vijfentwintig jaar geleden overleden. Zo maar uit ons leven verdwenen. Ik bezoek regelmatig zijn graf. Met een handveger over de steen, met een harkje langs de struikjes af. Even zijn naam uitspreken.Als ik ergens door een verloren dorpje wandel, loop ik vaak even over het plaatselijke kerkhof tussen de oude, scheefgezakte zerken door. En ik lees hardop enkele namen. Want zolang iemand je naam uitspreekt, ben je nog niet helemaal dood.
Mijn broer is vijfentwintig jaar geleden overleden. Maar vaak als ik bij zijn graf sta, heeft iemand er een bloemetje bij gezet. Al jaren. We weten niet wie dat doet. Er is blijkbaar iemand voor wie hij nog steeds leeft. Een zachte gedachte.
Zou iemand vijfentwintig jaar na mijn vertrek nog mijn naam eens uitspreken?
