Enkele weken geleden belde een journalist voor een interview met mijn opvolgster en mij. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik daar echt niet naar uit zit te kijken. Maar de man was welkom: hij bracht me terug naar het begin van de jaren tachtig, naar wat zijn eerste stappen waren in de journalistiek.Wim Poels jr. was namelijk een van de leerlingen die het schoolblad, "de Petoet", met enthousiasme en creativiteit tot de Nederlandse top hadden gebracht. Twee maal mochten we een landelijke prijs in ontvangst nemen.
Met één jongen en acht meiden vergaderden we elke dinsdagmiddag in de grote pauze. Een vakantieroman, een poëzie-Petoet, een schoolspel, een Kunst-Petoet. Niets was onmogelijk; het was alleen nog nooit gedaan.
En nadien samen een aantal uren rond tafels lopen op het podium om te verzamelen en te nieten. Journalistiek was toen nog edel handwerk.
